Ο 20ος αιώνας στην Ισπανία συνοδεύτηκε από την πολιτική αστάθεια τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα. Η κατάληξη της πολιτικής αυτής αστάθειας, ήταν ο εμφύλιος πόλεμος 1936-1939. Ο Απρίλιος του 39 σημαδεύτηκε με τον θάνατο της ελευθερίας και την καθιέρωση του φασιστικού καθεστώτος του στρατηγού Φράνκο.
Η καθημερινότητα κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου δεν μπόρεσε να καταγραφεί στις σελίδες των ισπανών δραματουργών. Ιστορίες από το μέτωπο, οι νέες συνθήκες επιβίωσης, η σχέση μεταξύ των αντιπάλων, έμειναν για πάνω από 36 χρόνια αποθηκευμένες στη ψυχή των δραματουργών, μακριά από τα θέατρα. Αυτή η σιωπηλή θεματολογία, που η πλειοψηφία των δραματουργών είχε βιώσει και γνώριζε από προσωπική εμπειρία δημιούργησε ένα πρότυπο υλικό, που ποτέ δεν ακούστηκε στη θεατρική σκηνή της Ισπανίας. Στα μέσα της δεκαετίας όμως αρκετοί δραματουργοί άρχισαν να καταγράφουν τις μνήμες του εμφυλίου, οι ξεχασμένοι πρωταγωνιστές εξελίσσονται σε θεατρικούς χαρακτήρες. Η περίοδος της σιωπής τελείωσε.
Οι χαρακτήρες που στάθηκαν «βουβοί» όλα αυτά τα χρόνια, επανέκτησαν τη λαλιά τους και είπαν εκείνα τα λόγια που έκρυβαν μέσα τους. Τον 21ο αιώνα αρκετοί δραματουργοί παρουσίασαν έργα που ανήκαν σε αυτή τη «βουβή» θεματολογία. Στο παρόντα τόμο με τίτλο Θεατρικοί απόηχοι του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, υπάρχουν δύο έργα σύγχρονων δραματουργών που έδωσαν μιλιά στη «βουβή δραματουργία» του 20ου αιώνα.